ผมขอลาออก

“คุณ ว่าอะไรนะ?” เจ็ดจ้องมองอย่างตกตะลึง เธอเป็นคนแรกในหมู่พวกเขาที่พูดออกมา แต่คนที่พูดนั้นไม่ได้มีแค่เธอคนเดียว

“นายจะทำแบบนี้ไม่ได้!” แปดตะคอกอย่างหงุดหงิด เขาทุบกำปั้นลงกับพื้นโต๊ะก่อนสะบัดเบาๆ เผลอลงแรงเกินกว่าที่คาดเอาไว้ “นี่มันงานที่ต้องอุทิศทั้งชีวิต! บอกเขาไปสิ หก”

หกเอานิ้วแตะกันเป็นรูปภูเขา แล้วมองสำรวจสิบสอง สำหรับใครที่ใคร่สังเกตบ้าง จะเห็นว่าทั้งสองคนมีจุดคล้ายกันหลายส่วน ในขณะที่สิบสองแก่กว่าอย่างเห็นได้ชัด หกเองก็ไม่ได้ดูเด็กไปกว่ามากนักหรอก มุมองศาของจมูก การเอียงของศีรษะ แม้กระทั่งรูปหน้า พวกเขาอาจเป็นพี่น้องกัน หนึ่งหวังให้หกหัวล้านจุดเดียวกันกับที่สิบสองเอาแต่พร่ำภูมิใจ ถ้ามีใครเอาอีหมวกคาวบอยงี่เง่านั่นออกได้ล่ะนะ

“ผมเองก็ไม่มั่นใจ” หกตอบกลับแปดที่กำลังหัวเสีย “แน่ใจว่า มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน”

‘ไม่ มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน “สิบสองเห็นด้วย “ตั้งแต่สภาเริ่มสร้าง ผู้ก่อตั้งทุกคนก็จากไป ถูกยิง ถูกระเบิด ลอกเครื่องในออก ถูกปรับปรุงจนเป็นมีมที่ไม่มีวันตาย-” เขาพยักหน้าให้เก้าซึ่งพยักหน้ารับรู้กลับ

“-ถูกย่อส่วนเป็นอะตอม แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับไซต์ 19 ทำผมคิดขึ้นมาได้ ผมเป็นแค่ชายแก่ ถ้าผมตาย ผมจะตายแบบของผม บนเตียงของผม ขณะมองรูปภรรยาสุดที่รักของผม” เขาหยุดลง และเหลือบมองมือของเขา

สองเอื้อมมือออกไปและวางทาบไว้ข้างบน “ไม่เป็นไรนะอดัม พวกเราทุกคนต่างคิดถึงเธอ”

“ผมไม่สนคำแก้ตัวของคุณ” ห้าตะคอก นิ้วเขาจิ้มลงบนโต๊ะราวกับกำลังพยายามชี้ข้อสัญญาที่ไม่มีอยู่จริง “กฎมันก็ชัดเจนอยู่แล้ว เมื่อคุณได้กล่าวคำปฏิญาณ เมื่อคุณได้เป็นส่วนหนึ่งของสภา คุณต้องอยู่ยาว ถ้าคุณอยากจะออกนัก เราก็ยินดีจะส่งคนจัดการให้คุณออก…ถาวร”

ห้าไม่เห็นสายตาที่ส่งหากันรอบโต๊ะ จากหกไปสอง ไปเก้า ไปสาม ทำนองว่ามีใครสักคนทำตัวเว่อร์เกินไป ถึงเขาจะเห็นก็ไม่สนใจอยู่ดี แน่นอนว่าเขาทำตัวเกินเหตุ มันต้องมีใครทำสิ

“เว้นแต่ว่าผมไม่เคยกล่าวปฏิญาณ” สิบสองตอบกลับด้วยเสียงอ่อนโยน “ผมอาจสร้างคำปฏิญาณขึ้นมา แต่ไม่เคยกล่าวเลย บันทึกเป็นพยานให้ผมได้”

ห้าจ้องเขา จะเปิดปากแต่เลือกหงายหลังลงกับพนักพิงแล้วเอาแต่ส่ายหน้า

เจ็ดหย่อนตัวไปกับเก้าอี้ก่อนลุกขึ้น “ยังไงก็เถอะ คุณไม่มีสิทธิ์ออก ในฐานะหนึ่งในผู้ก่อตั้งที่เหลืออยู่ด้วยแล้ว—-”

“ผมไม่ใช่—-” สิบสองเริ่มโต้

“คุณอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เริ่ม จะเป็นสภาดั้งเดิมหรือไม่ คุณก็ใกล้เคียงที่สุดเท่าที่เรามี และเราต้องการให้คุณอยู่ เราต้องการความรู้ที่คุณมี และเราเสี่ยงให้คุณอยู่ด้วยตัวคุณเองไม่ได้ อาจมีกลุ่มอื่นพยายามเอาตัวคุณไป”

“โอ้ ไม่ต้องกังวลหรอก” สิบสองกล่าวแย้ง “ผมไม่ได้โง่ ผมยังมีพวกบอดี้การ์ด เหมือนกับอดีตประธานาธิบดีไง ผมยังได้รับการคุ้มกัน ผมจะใช้ทศวรรษสุดท้ายไปกับการสร้างเมืองเล็กๆ ให้ตัวเอง บนหุบเขา สถานที่ที่ผมเลี้ยงพวกลูกชายขึ้นมา” สิบสองระมัดระวังไม่ให้มองไปทางหก “มีเอเย่นต์เกษียณอายุอยู่ที่นั่นกันหลายคน และไม่ใช่ว่ามีแต่นักวิทยาศาสตร์ไม่เอาถ่านอยู่กันสักหน่อย ผมจะระวังตัว ผมเป็นอะไรไม่ได้เลยนอกเสียจาก…”

เขาสูดหายใจเข้าลึกแล้วผ่อนออกมา กวาดสายตาหาหก “ผมมีลูก ผมไม่เคยเห็นพวกเขา เพราะงานที่ต้องทำ พวกเขาหลายคนโตมาเป็นคนที่ดี แต่ไม่ใช่เพราะผม ผมมีหลานด้วยนะ ผมเห็นพวกเขาผ่านรูปภาพเท่านั้น ผมอยากจะติดต่อกับเหลนของผม ผมอยากจะเล่นโยนเด็กทารกบนเข่าผมยามผมชรา ผมอยากจะเห็นสหัสวรรษใหม่ด้วยตาผมเอง ไม่ใช่….” น้ำตาเอ่อล้นในตาของเขา น้ำเสียงของเขาใกล้สะอื้นเต็มทน “ผ..ผมแค่อยากจะนอนหลับ โดยไม่ต้องมามัวคิดถึงการตัดสินใจที่ผมได้ทำลงไปในวันนั้น…” เสียงเขาแผ่วลง สายตากลับไปจับจ้องมือตนเองอีกครั้ง

เสียงที่มักจะเงียบตลอดเอ่ยขึ้นมา “งั้นก็เอาเป็นวิธีง่ายๆ เราจะโหวตกัน เหมาะสมดีว่าไหม”

ทุกคนพยักหน้าเงียบๆ ต่อข้อเสนอของหนึ่ง “ใครที่ไม่เห็นด้วยที่สิบสองจะเกษียณอายุ”

เจ็ด ห้า แปด เก้า สี่ ยกมือขึ้น แปดส่งสายตาคาดหวังแก่คนอื่น ก่อนจะแฝงแววผิดหวังเมื่อเห็นพวกเขาไม่ขยับตัว

“คนที่เห็นด้วยล่ะ”

หกและสองยกมือราวกับพุ่งจากปากปืนใหญ่ ทั้งคู่ต่างกระตือรือร้นจะสนับสนุน…เพื่อนของพวกเขา?
เก้ายกมืออย่างใจเย็น

สิบเอ็ดตัวสั่นคลอน….แล้วส่ายหน้า เธอไม่สนับสนุนแต่ก็ไม่ได้ค้านแต่อย่างใด

สิบสองจะชูมือขึ้นแต่ต้องลดกลับลงเมื่อได้รับสายตาจากหนึ่งว่าคะแนนจากเขาไม่นับ

สามส่ายหัวไม่เข้าร่วม เขาไม่ได้รับผลประโยชน์อะไรจากการโหวตครั้งนี้ สิบนิ่งคิดอยู่นานแต่ก็ยกมือขึ้นเช่นกัน ที่น่าตะลึงที่สุดคือหนึ่งเองก็ยกมือ

“ห้าต่อห้า” แปดพูด “เสมอให้ตกเป็นของฝ่ายตรงข้าม นายอยู่ต่อ”

สิบสองนั่งลงจ้องมองพื้นโต๊ะ อย่างกับว่าฝันที่แตกสลายกองรวมตรงนั้น

จนกระทั่งใครบางคนไอเบื้องหลังเขา สิบสองไม่ได้ขยับ แค่มองสายตารอบโต๊ะ ผู้สนับสนุนเขาดวงตาทอประกาย ขณะฝ่ายค้านปิดเปลือกตา เขาไม่ต้องหันหลังมองก็รู้ว่าใครกำลังยกมือขึ้นอยู่

อดัม เขาไม่ใช่สิบสองอีกต่อไป กระโดดลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนหันและจับมือของชายตัวสูงผอมแห้งด้านหลังเขา และบีบมันแน่น “ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ!”

“ยินดีครับ” สิบสามแกะมือเขาออก แล้วยกกล่องสีดำขึ้นให้แก่ผู้ก่อตั้งที่ได้เกษียณอายุเป็นคนแรก “หวังว่าคุณคงไม่ว่าอะไร แต่ผมเอานาฬิกามาให้แล้วครับ”